وز غم هجران تو غوغای من
لعل لبت شهد مصفای من
عشق تو بگرفت سراپای من
من شده تو، آمده بر جای من
گرچه بسی رنج غمت بردهام
جام پیاپی ز بلا خورده ام
سوختهجانم اگر افسردهام
زندهدلم گر چه ز غم مردهام
چون لب تو هست مسیحای من
سیم منم حاجب معدن تویی
دانه منم صاحب خرمن تویی
هیكل من چیست اگر من تویی؟
گر تو منی، چیست هیولای من؟
وز قدح بادهی عشق تو مست
تا به سر زلف تو دادیم دست
تا تو منی، من شده ام خود پرست
سجدهگه من شده اعضای من
ور ز تو نَبوَد ز چه مجنون كنی؟
دمبدم این سوز دل افزون کنی
تا خودیم را همه بیرون كنی
جای كنی در دل شیدای من
سوخت مرا مایهی هر هست و بود
کفر و مسلمانیم از دل زدود
تا به خم ابروت آرم سجود
فرق نِه از كعبه كلیسای من
كِلك ازل تا كه ورق زد رقم
گشت همآغوش چو لوح و قلم
نامده خلقی به وجود از عدم
بر تن آدم چو دمیدند دم
مهر تو بُد در دل شیدای من
مهر تو در مزرعهی سینه كِشت
عشق تو گردید مرا سرنوشت
فارغم اكنون ز جحیم و بهشت
نیست به غیر از تو تمنای من
جرعهكش بادهی ربانیام
سوختهی وادی حیرانیام
سالك صحرای پریشانیام
تا چه رسد بر دل رسوای من
جلوهكنان بر سر آن كو شدم
هر طرفی گرم هیاهو شدم
او همگی من شد و من او شدم
من دل و او گشت دلارای من
كعبهی من خاك سر كوی تو
مشعلهافروز جهان روی تو
سلسلهی جان خم گیسوی تو
قبلهی دل طاق دو ابروی تو
زلف تو در دَیر، چلیپای من
عاشق دیدار دلآراستم
راهرو وادی سوداستم
از همه بگذشته تو را خواستم
پر شده از عشق تو اعضای من
چند نهان بُلبُلَهنوشی كنم؟*
چند ز هجر تو خموشی كنم
پیش كسان زهدفروشی كنم
تا كه شود راغب كالای من
باده به مینای بلور افكنم
شعشعه در وادی طور افكنم
بام و در از عشق به شور افكنم
بر در میخانه بوَد جای من
داد صلا بر در جانانهام
بادهی حق ریخت به پیمانهام
از خود و عالم همه بیگانهام
حق طلبد همت والای من
ساقی میخانهی بزم الست
ریخت به هر جام چو صهبا ز دست
ذرهصفت شد همه ذرات پست
باده ز ما مست شد و گشت هست
از اثر نشیهی صهبای من
بر همه موجود صدا میكند
هر كه هوای ره ما میكند
گر حذر از موج بلا میكند
پا ننهد بر لب دریای من
طایر سرگشته به دام توأم
مرغ شباویز به دام توأم
محو ز خود، زنده به نام توأم
گشته ز من درد من و مای من
Get a new e-mail account with Hotmail – Free. Sign-up now.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر