اولین سروده بیژن ترقی

درود بر یاران گلها اولین سروده استاد بیژن ترقی در جوانی و در دی ماه 1328 غزلی است که به وسیله خانم حمیرا و آهنگسازی استاد پرویز یاحقی اجرا شد (احتمال می دهم این برنامه ، برنامه شماره 128 گلهای رنگارنگ باشد ولی چون اول و آخر آن معرفی نامه ندارد نمی توان با قاطعیت این را اعلام کرد) از دوستان عزیزی که در این رابطه اطلاعاتی در دست دارند خواهشمندم به ما نیز خبر دهند این برنامه با ترانه ای از سروده های بیژن ترقی شروع می شود اگر گویم من از چشمان او افسانه ای را         حدیث چشم او ریزد به هم میخانه ای را در این فصل گل ای ساقی که غم بگریزد از دل     چه سازم با غم عشقی که در دل کرده منزل       رسانی گر به من پیمانه ای را      سر عقل آوری دیوانه ای را            درون سینه ام پرورده ام بیگانه ای را       به طوفان داده ام کاشانه ای را       به لبهایم رسان پیمانه ای را اگر گویم من از چشمان او افسانه ای را         حدیث چشم او ریزد به هم میخانه ای را        زبس بر دل زدم سنگ محبت       برآید از دل آهنگ محبت اگر خواهی که از خاطر برم غمهای هستی         مرا با خود ببر یک لحظه در دنیای مستی      رسانی گر به من پیمانه ای را        سر عقل آوری دیوانه ای را اگر گویم من از چشمان او افسانه ای را         حدیث چشم او ریزد به هم میخانه ای را . . . . . . .             سه بیت ازغزل که به آواز خوانده می شود چند با یادت فریبم این دل دیوانه را       گرم چون سازم به آهی سرد این کاشانه را خواهش یاری چو کردم آشنا بیگانه شد    دست بر دامان زنم من بعد از این بیگانه را گریه مکری که شمع را بر دامن است         می فریبد عاقبت آن ساده دل پروانه را . . . . . . . اگر گویم من از چشمان او افسانه ای را         حدیث چشم او ریزد به هم میخانه ای را در این فصل گل ای ساقی که غم بگریزد از دل     چه سازم با غم عشقی که در دل کرده منزل       رسانی گر به من پیمانه ای را      سر عقل آوری دیوانه ای را            درون سینه ام پرورده ام بیگانه ای را       به طوفان داده ام کاشانه ای را       به لبهایم رسان پیمانه ای را اگر گویم من از چشمان او افسانه ای را         حدیث چشم او ریزد به هم میخانه ای را        زبس بر دل زدم سنگ محبت       برآید از دل آهنگ محبت اگر خواهی که از خاطر برم غمهای هستی         مرا با خود ببر یک لحظه در دنیای مستی      رسانی گر به من پیمانه ای را        سر عقل آوری دیوانه ای را اگر گویم من از چشمان او افسانه ای را         حدیث چشم او ریزد به هم میخانه ای را                  اصل کامل غزل چنین است چند با یادت فریبم این دل دیوانه را       گرم چون سازم به آهی سرد این کاشانه را خواهش یاری چو کردم آشنا بیگانه شد    دست بر دامان زنم من بعد از این بیگانه را گریه مکری که شمع را بر دامن است         می فریبد عاقبت آن ساده دل پروانه را دل از آن برموج دریای حوادث می زنم              تا بیابم نازنین آن گوهر یکدانه را درجهان عشاق مست از باده تنهائی اند       زان سبب بگزیده ام من گوشه میخانه را زندگانی قصه ای بی ابتدا و انتهاست     شب به پایان می رسد کوته کن این افسانه را