در ساعت سکوت مقدس

 

ستم                                                           ستم را                                                                به عدل                                                     قسمت می کنند                                                                    و گلو را                                                               با تیغ                                      چندان کدورتی نیست                                                    سکوت , فریادی است                                      که بیداد حنجره را                         گردن نهاده است                                                                 وخشم                                                            تنها                                   نشانه ی سستی است                                                           چه تلخ می شکند                                             این پیکر سهمناک                                      که استواری کوه را                       بر گرده ی دریا نهاده بود                                                                            شب                                            از مسیر مویرگی خویش                                   می گذرد                                                                وبستر تفس را                                                      در هر سرای                                              مدام                    به عبث آشفته می کند             محمدعلی - م                                                                                                                                 تفس : گرمی , حرارت