مرگ تلخ بدیعی ترانه ای باید که تا ابد بمزار هنر کند زاری
هجده سال از پرواز استاد بدیعی به دیار باقی می گذشت هوا بسیار روح نواز بود سکوت عجیبی در آنجا حکم فرما بود جای تمام عاشقان استاد را خالی کرده بودیم ابتدا مزار را با آب شستیم و چند شاخه گل را بر روی سنگ قبر ایشان قرار دادیم یک فانوس قدیمی داشتیم که با خود برده بودیم آنرا هم روشن کردیم
من و دوست عزیزم بودیم و جمعی از نوابغ موسیقی ایران. نمیدانید آن شب چقدر برایمان دلنشین بود. استادان احمد عبادی ،شاپور نیاکان،دلکش،مرتضی حنانه،علی اصغر بهاری،غلامحسین بنان،احمد شاملو و حبیب ا... خان بدیعی همه دور هم جمع بودند و آن زمان بود که آرزو داشتم موسیقی اصیل و با عظمت ایران را در روزهایی همچون گذشته ببینم و سپس به دیار باقی بروم
درود می فرستم به تمام کسانی که برای زنده نگه داشتن این هنر ارزنده تلاش می نمایند به قول استاد بدیعی موسيقي ملي هر كشور نماينده ي اعتلاء روح آن ملت است و اگر بخواهند استقلال و همبستگي ملتي را از او بگيرند اول موسيقي و فرهنگ و ادبيات آن كشور را تسخير مي كنند بعد به سراغ ساير نشانه هاي ملي آن كشور مي روند
دوستان عزیزم در آن شب خاطره انگیز چند تا عکس هم گرفتیم تا شاید به یادگار بماند لطفا تماشا بفرماید
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر