دریغا که بی ما بسی روزگار بروید گل وبشکفد نوبهار
بسی تیر ودیماه واردیبهشت
بیاید که ما خاک باشیم وخشت
گلی دیگر از گلزار ادب وفرهنگ ایران زمین چشم از دنیا فرو بست و گنجینه گرانبها ی آوای روح نوازو خاطره انگیزش را باخود به دیار ابدی برد.
مرضیه این بانوی موسیقی اصیل و آواز ایران آنقدر در دلهای ما ایرانیان و دوستداران گلهای جاویدان ، گلهای تازه ، گلهای رنگارنگ و ........ جای داشت که هرگز وهیچگاه از یاد وخاطرات زندگانی ما محو نخواهد گشت ، نوای آهنگین و صدای منحصر بفردش بستر فرهنگ موسیقی سنتی ایران را پرنقش تر و جاودانه نمود:
از برد دامن کشان رفتم ای نامهربان
از من آزرده دل که دگر کی دگر بینی نشان
رفتم که رفتم، رفتم که رفتم
رفتی ورفتنت آتش نهاد بر دل دوستداران ومشتاقان موسیقی گلهای ایران ، صدائی نهفته در بطن وجود گه دیگرمتولد نخواهد شد.
روحش همیشه شاد و خاطر پر عظمتش گرامی باد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر