۱۳۹۰ مرداد ۱۷, دوشنبه

خانگاه

ياران گرامي ام درود بر شما
اين چكامه را به بهانه سخنان  زشت كلام  به پيشگاه شما پيشكش ميكنم ، بيگمان كسي كه براي نام هاي برده شده در قران مانند كورش ، ارزشي نمي گذارد و پيامبرش رابانام كوچك ميخواند ، توفان كه بر گردد ، بادبان او نيز خواهد چرخيد .
ايزد فرموده است كه : "ميهن دوستي از ايمان سرچشمه ميگيرد " يا بهتر بگوييم آنكس كه ميهن ندارد ، ايمانش نيز بنياني ندارد و كسي كه براي آفريده خدا ارجي  پاس نميدارد ، او رانيز گرامي نخواهد داشت .
اين چكامه به گونه اي برگردان ، ماننده ،" احترام امام زاده به نگهدارنده  آنست " ميباشد.
 
خانگاه  
 
خانه ای داریم بنیانش کهن
        قالی پازیرکی بر روی آن       (قالي پازيريك = يك از كهن ترين قالي هاي ايراني بجامانده )
             پایه های هر ستون چون جام جم
                  گاو ها آرام ، شاخ افراشته
                        تاق ها را گرده شان برداشته
شیر ها برنده با تیغ نگاه
           چون سپاهی بسته هر در آیگاه     (درآيگاه = ورودي)
                 تا که ناید اهرمن در خانگاه
                        تا که ناید درد و مار و تیرگی   (مار = مريضي ، نماد شيطان، مار)
                               تا که ناید خستی و دلمردگی
آتش زاد اهورا در میان
                          بسته هر راهی به دیوان نهان
خانه ای پاد و فره          ( پاد = ايمن ،  فره =ايزدي ،  پر شكوه )
      مانا دژ و یزدان سپر
           درمیان شهر ایران
                     پارس و انشان ، آریانا
                                در میانرودان و آران                           (آران = آذربايجان جعلي شوروي)
                                            پارس دریا ،  آنکش دریاک  کاسان (كاسان = برگردان پارسي كاسپين)
خانه ای کو مانده زروانی نگار     (زروان = در زير چكامه چم آنرا بيابيد )
               سنگ دژ با سد هزاران یاد و بان     ( بان = نگهبان ، نگهدارنده )
خانه ای داریم بنیانش کهن
تاق بشکستست کنون  ، آوارهم
                            آتش زروانیان خاکستری
                                                شیر خاموش است و فررش بسته پا
 تازی پر تازش و تورانیان
          سُم یاجوجی وش و ماجوجیان
                         پا فرو آورده بر خاک کیان
                                    آریا خوابیده است بی آگهی
خانمان تار است و پر مار است و کین
                 چون کیایی نیست در ایران زمین     (كيا = مرزبان  )
 
خانه ای گلشن شود شاد و مهی
            مردمانش ، نی دویی در رنگ و رآی           ( رآي = انديشه )
                          بی نشستن با بدان با بسته پای
                                       یا که بی آزرم ، بی شرم نگاه
خانه ای شادان شود پر زر و فر
 کو نگهبانش بدارد  فرهی
دشمن آزارد  بدان را  آگهی
 
 
با سپاس بي كران
فرذان و فرجان و فرخنده باشيد
سيامك بديعي
 
-          (زروان = نخستين آيين يكتاپرستي زميني و ايراني كه نام خدا در اين آيين ويوجهان يا ويوگهان بوده
 كه اكنون واژگان كيهان و جهان از آن بن ميگرند )
 

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر