ياران گرامي
مهردرود هايم بر كران آسمانه مهرتان پيشكش
اين هفته ، چكامه اي مهري ، به پيشگاه آورده ام ، باشد كه مهر افزوند .
كامكار و كامدار و كامروا باشيد
سيامك بديعي
ماندهْ خاكستر
گفتني گفتي مگو بار دگر
در خزان ، ما را زمستاني مكن
سرد ِ سردم ، آتشت كم سو شدست
ماندهْ خاكستر ، مده بر باد ها
ماندگي ماندست بر جان پريش
سينه مي سايم به خاكِ پر زخار
جاي هر خنجر به پشتم آتشي
شعله از جان ميمكد
جاني فگار
اخگر مهر تو ، آتشدان دل
آتش مهري كه خود دم مي زدم
هيزم مهر تو
خود هم ميزدم
اينكم آجين تيغت ، گرده را فرسوده است
مهر دل سوسويي و
آتش ، تنم پيموده است
سينه را بر خاك مي سايم
تنم بر سرديش
خواهش از ابر فراموشي كه بارد بارشي
مهر ها در مِه ،
بپوشاند مرا در خامشي
سينه را بر خاك مي سايم ، كه او را چاره گر
بارشي ديگر نمي بارد مرا
مِه نيز ابري شدست در پشت كوه
سبزه را ميبارد و ني دار پير
سينه را بر خاك مي سايم كه پاها بسته است
خاك شايد بستر رامم شود
خاك شايد اين گرفته گُر تنم
سوز را خاموشد و راهم دهد
خاك را شايد كه كامم را دهد
خاك را بايد كه آرامم دهد
خاك شايد راز پنهاني كند
خاك شايد مهر زنداني كند
خاك ميخواهم كه نمناكم كند
خاك مي خواهم كه تا پاكم كند
خاك مي خواهم كه تا خاكم كند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر