نابینا و ستمگر
فـقـیـر کـوری بـا گـیـتـی آفـریـن مـی گـفـت کــه ای ز وصـف تـو الـکـن زبـان تـحـسـیـنـم
بـه نـعـمـتـی کـه مـرا داده ای هـزاران شکر کـه مـن نـه در خـور لـطـف و عـطای چندینم
خـسـی گـرفـت گـریـبـان کـور و بـا وی گفت کــه تــا جــواب نــگــویـی ز پـای نـنـشـیـنـم
مـن ار سـپـاس جـهان آفرین کنم نه شگفت کـه تـیـز بـیـن و قـوی پـنـجـه تـر ز شـاهـینم
ولـی تـو کـوری و نـا تـنـدرسـت و حـاجـتمند نـه چـون مـنـی کـه خـداونـد جـاه و تـمکینم
چه نعمتی است ترا تا به شکر آن کوشی؟ بـه حـیـرت انـدر از کـار چـون تـو مـسـکـیـنـم
بـگـفـت کـور کـزیـن به چه نعمتی خواهی؟ کـه روی چـون تـو فـرومـایـه ای نـمـی بـینم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر