شعری بسیار زیبا از م. امید(هخوان ثالث)
کتیبه
فتاده تخته سنگ آنسو، انگار کوهی بود
وما اینسو نشسته ، خسته انبوهی
زن ، مرد ، جوان ، پیر ،
همه با یکدگر پیوسته ، لیک
با زنجیر
اگردل می کشیدت سوی دلخواهی
بسویش می توانستی خزیدن ، لیک تا آنجا که رخصت بود
تا زنجیر
*
ندانستیم
ندایی بود در رویای خوف و خستگیهامان
ویا آوایی ازکجا ؟هرگز نپرسیدیم
چنین میگفت :
---((فتاده تخته سنگ آنسوی ، وز پیشینیان پیری
بر او رازی نوشته است ،هرکسی طا ق هرکس جفت ......))
چنین میگفت چندین بار
صدا ، و آنگاه چون موجی که بگریزد زخود در خامشی
می خفت
وما چیزی نمی گفتیم
وما تا مدتی چیزی نمی گفتیم
پس از آن نیز تنها در نگه هامان بود اگر گاهی
گروهی شک و پرسش ایستاده بود
ودیگر سیل و خیل خستگی بود و فراموشی
وحتی در نگه هامان خاموشی
وتخته سنگ آنسواوفتاده بود
*
شبی که لعنت از مهتاب می بارید ،
وپاهامان ورم می کرد می خوارید ،
یکی از ماکه زنجیرش کمی سنگینتر از ما بود ،
لعنت کرد گوشش را و نالان گفت :((باید رفت))
وما با خستگی گفتیم : لعنت بیش بادا
گوشمان را چشممان را نیز باید رفت
وما رفتیم و خزان رفتیم تا جایی که تخته سنگ آنجا بود
یکی از ما که زنجیرش رهاتر بود ، بالا رفت ، آنگه خواند :
((کسی راز مرا داند
که از اینرو به آن رویم بگرداند))
وما با لذتی بیگانه این راز غبارآلودرا
مثل دعایی زیر لب تکرار می کردیم
وشب شط جلیلی بود پر مهتاب
*
هلا یک.........دو.........سه.....دیگربار
هلایک ، دو ، سه ، دیگر بار
عرقریزان ، عزا ، دشنام – گاهی گریه هم کردیم
هلایک دو سه زینسان بارها بسیار
چه سنگین بود اما سخت شیرین بود پیروزی
وما با آشنا تر لذتی ، هم خسته هم خوشحال
ز شوق و شور مالامال
*
یکی از ما که زنجیرش سبکتر بود ،
به جهد ما درودی گفت و بالا رفت
خط پوشیده را از خاک وگل بسترد وبا خود خواند
(ومابی تاب)
لبش را با زبان تر کرد (مانیزچنان کردیم)
وساکت ماند
نگاهی کرد سوی ما وساکت ماند
دوباره خواند ، خیره ماند ، پنداری زبانش مرد
نگاهش را ربوده بود ناپیدای دوری ، ماخروشیدیم :
--(بخوان). او همچنان خاموش.
--(برای ما بخوان) . خیره بما ساکت نگا میکرد
پس لختی
دراثنایی که زنجیرش صدا می کرد
فرود آمد . گرفتیمش که پنداری که می افتاد
نشاندیمش .
بدست ما و دست خویش لعنت کرد
--((چه خواندی ، هان؟))
مکید آب دهانش را وگفت آرام :
((نوشته بود
همان ،
کسی راز مرا داند
که از اینرو به آنرویم بگرداند
*
نشستیم
و
به مهتاب و شب روشن نگه کردیم
وشب شط علیلی بود
مهدی اخوان ثالث م . امید
From: karim Zayyani <kzayyani@gmail.com>
To: parishan69@yahoo.com
Sent: Monday, September 6, 2010 9:41:07
Subject: Re: برگریز ستاره ها
وبلاک عـطّــار 110
با افزوده های تازه
با درود به خدمت یاران گلها
این شعر را من در اوایل دهه هفتاد در رادیو پیام با تکلمه آقای داریوش کاردان شنیدم که متاسفانه طبق روال
معمول صدا و سیما ، نامی از آفریینده اثر برده نشد (به احتمال زیاد در مصرع بندی اشتباه هست)
برگریز ستاره ها
من از برگریز سرد ستاره ها گذشتم
تا درخط تو ، شعله گمشده را بربایم
دستم را به سرار شب کشیدم
زمزمه نیایش ، در بیداری انگشتانم طراوید
خوشه فضا را فشردم
قطره های ستاره در تاریکی درونم درخشید
وسرانجام
در آهنگ مه آلود نیایش تو را گم کردم
میان ما سرگردانی بیابانها ست
بی چراغی شب ها
بسترخاکی غربت ها
وفراموشی آتش ها
میان ما هزار و یک شب جستجوها
تنها / تنها در بی چراغی شب ها می رفتم
نسل هایم از یاد مشعل ها تهی شده بود
همه ستاره هایم به تاریکی رفته بودند
مشت من ، ساقه خشک طپش ها را می فشرد
لحظه ام
ازطنین ریزش پیوندها پر بود
تنها می رفتم
می شنوی تنها
ارادتمند یاران گلها علی (پریشان)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر