madar

 madar

گویند     مرا  چو   زاد     مادر                      پستان به دهان گرفتن  آموخت شب ها   بر ِ  گاهواری      من                      بیدار نشست  و  خفتن  آموخت دستم  بگرفت  و پا  به  پا  برد                       تا شیوه ی  راه  رفتن  آموخت یک حرف و دو حرف بر زبانم                       الفاظ  نهاد    و  گفتن   آموخت لبخند    نهاد     بر    لب    من                       بر غنچه ی گل شکفتن آموخت پس هستی من ز هستی  اوست                     تا هستم وهست  دارمش دوست                                                                                                                                            ( ایرج میرزا) ایرج میرزای قرن 21 گوینــــــــد مرا چـــو زاد   مـادر                       روی کاناپه،   لمــــیدن آموخت    شب ها بر ِ مـــاهــواره تا صبــح                       بنشست و کلیـپ  دیدن  آموخت برچهـــره، سبوس و ماست مالید                        تا شیوه ی خوشگلیـدن آموخت بنــــمود «تتو» دو ابروی خویش                       تا رســم کمان کشـیدن  آموخت هر مــــاه برفـــت نزد جـــــراح                         آیین ِ چروک چیـــــدن  آموخت دستـــــــــم بگـــرفت و ُبرد بازار                      همـــــواره طلا خریدن  آموخت با دایــــــی و عمّه های جعــــلی                        پز دادن  و قُمپُــــــزیدن آموخت با قوم خودش ، همیــــــشه پیوند                        از قوم شــــوهر، بریدن آموخت آســــــوده نشست و با اس ام اس                        جک های خفن، چتیدن آموخت چون سوخت غذای ما شب وروز                       از پیک، مدد رسیــــدن آموخت پای تلفــــن دو ساعت و نیــــــم                          گل گفتن و گل شنیـــدن آموخت بابــــــام    چــــو آمد از سر کـــار                      بیماری و قد خمیـــــدن  آموخت