ای مرغ های طوفان! پروازتان بلند.
آرامش گلوله سربی را
در خونِ خویش
این گونه عاشقانه پذیرفتید،
این گونه مهربان.
زان سوی خوابِ مرداب ، آوازتان بلند.
می خواهم از نسیم بپرسم
بی جزر مدِ قلبِ شما،
آه،
دریا چگونه می تپد امروز؟
ای مرغ های طوفان! پروازتان بلند.
دیدارتان: ترنمِ بودن،
بدرودتان: شکوهِ سرودن،
تاریختان بلند و سرافراز:
آن سان که گشت نامِ سرِ دار
زان یارِ باستانیِ همرازتان بلند
استاد شفیعی کدکنی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر