مدتی است عزاداری امام حسین منحرف شده است. مدتی است مداحان جای روحانی ها را گرفته اند. مدتی است تکیه ها جای مسجد ها را گرفته اند. دیگر جوانان به دنبال مداحی های جوان پسند می روند. روضه جای مداحی را گرفته است. سنگین ها هم به شور تبدیل می شوند و مداح ها اشعارشان را با آهنگ های اندی و مرجان و بنیامین و حمید عسکری و شهرام شهروز و... می خوانند. مداحی ها این گونه شده است که از چشم و ابرو و بازو و... می خوانند. مداح سگ است و شنوندگان مست. از عشق به امام حسین گفته می شود و جذبه حضرت عباس و مصائب زینب و... از مظلومیت امام حسین می گویند که تنها بود.
خداوند امامان را برای رستگاری بشر فرستاده است و امام حسین هم از این قاعده مستثنی نیست. متاسفانه امام حسین در این دوره نیز در مظلومیت شدیدی است. گرایشات نسل جدید به سمت عشق و عاشقی رفته است و فقط می دانیم که عاشق امام حسین و حضرت ابوالفضل هستیم. اما دریغ از سه یا چهار جمله از امام حسین در ذهنمان. فقط شنیده ایم که گفته اند امام حسین تشنه بود اما نگفتند برای چه تشنه بود. گفتند شهید شد اما نمی دانیم چرا شهید شد. شنیدیم سر امام حسین را بریدند اما نگفتیم در چه راهی سرش را از دست داد. خواندیم فرزندانش را در راه هدفش داد اما نفهمیدیم هدفش چه بود.
حضرت ابوالفضل را همچون بازیگران نشان دادیم و از او آرنولدی در ذهنمان تجسم کردیم که زور زیادی داشته است و برای این که برای برادرزاده هایش آب بیاورد جان خود را از دست داد. اما نگفتیم ابوالفضل مطیع امام زمان خویش بود. نشنیده ام از برادر بزرگش حرف شنوی داشت. نمی دانیم آیا فقط برای تشنگی کودکان به سمت آب رفت یا دلیل دیگری هم داشت که جان خود را در آن راه از دست دهد.
فقط اشک می ریزیم که ای وای حسین جانم! می دانیم که عاشق امام حسین و حضرت ابوالفضل و علی اکبر و علی اصغر و بقیه هستیم ولی نمی دانیم چرا عاشق هستیم. از غصه های امام حسین می خوانیم و برایش گریه می کنیم ولی از خودمان سوال نمی کنیم جه شد که عاشورا اتفاق افتاد. توجه نمی کنیم که شیعیان امام را به کوفه دعوت کردند و او را تنها گذاشتند و باعث شهادتش شدند. توجه نداریم که امام حسین حج را نیمه کاره رها کرد و برای جهاد به سمت کوفه حرکت کرد. جهادی علیه ظالم زمان، علیه انحراف از اصول، علیه اشرافیت اسلامی، علیه ریا و علیه منافقان زمان خود. یادمان می رود که در راه امر به معروف و نهی از منکر خانواده را فدا کرد. از امام حسین حاجت های شخصی می خواهیم اما مثل این که یادمان رفته او فردی جهانی و مصلح بشریت است. یادمان می رود ابوالفضل مطیع مولی خویش و ولایت پذیر بود. خطابه های حضرت زینب را فراموش می کنیم و فقط درد و غم ها را می گوییم و جالب این که خودش گفت چیزی جز زیبایی ندیده است.
امام حسین مظلوم بود. اما امروز مظلوم تر است. وقتی شیعیان خود را سگ امام می دانند در حالی که امام سرباز می خواهد نه سگ. وقتی خود را مست می دانند ولی امروزه متفکران و اندیشمندان عامل جذب افراد هستند نه انسان مست و دیوانه، امام بیش تر مورد ظلم قرار می گیرد.
امروز هم امام تنها است. ما اهداف اماممان را فراموش کرده ایم و دنبال سگ شدن و مستی و دیوانگی و قمه و خار و تیغ و آتش و... می رویم و تا وقتی که این گونه باشد امام حسین رانشناخته ایم و صد البته هدف از قیامش را.
عشق به امامان پسندیده است اما اگر از عقل حاصل شود و شور خوب است اگر با شعور باشد.
(+)
--***من «فکر» می کنم؛ پس در «عبادتم»!***
دریافت این پیام بدلیل ثبت نام شما در گروه است گروه Google Groups "لیمو
»« Lemon".
جهت ارسال به این گروه، ایمیل را ارسال کنید به lymoo@googlegroups.com
برای سایر گزینه ها، به این گروه مراجعه کنید در
http://groups.google.com/group/lymoo?hl=fa?hl=fa
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر