۱۳۸۹ مهر ۱۰, شنبه

{تفريح و سرگرمي}, [4076] زنی را می شناسم من


 

 


 

 

 

Subject: زنی را می شناسم من

 

زنی‌ را می شناسم من (سیمین بهبهانی)


توصیه میکنم این شعر را چند بار بخوانید

توصیه میکنم این شعر را چند بار بخوانید

 

 


زنی را می شناسم من

         که شوق بال و پر دارد

                ولی از بس که پُر شور است

                            دو صد بیم از سفر دارد

 

 

زنی را می شناسم من

        که در یک گوشه ی خانه

                میان شستن و پختن

                        درون آشپزخانه

                                سرود عشق می خواند

                                        نگاهش ساده و تنهاست

                                            صدایش خسته و محزون

                                                   امیدش در ته فرداست

 

 

زنی را می شناسم من

      که می گوید پشیمان است

             چرا دل را به او بسته

                     کجا او لایق آنست؟

 

 

زنی هم زیر لب گوید

       گریزانم از این خانه

            ولی از خود چنین پرسد

                    چه کس موهای طفلم را

                            پس از من می زند شانه؟

زنی آبستن درد است

        زنی نوزاد غم دارد

                زنی می گرید و گوید

                        به سینه شیر کم دارد

زنی با تار تنهایی

       لباس تور می بافد

            زنی در کنج تاریکی

                    نماز نور می خواند

زنی خو کرده با زنجیر

        زنی مانوس با زندان

                تمام سهم او اینست:

                        نگاه سرد زندانبان!

زنی را می شناسم من

        که می میرد ز یک تحقیر

                ولی آواز می خواند

                       که این است بازی تقدیر

زنی با فقر می سازد

        زنی با اشک می خوابد

                زنی با حسرت و حیرت

                          گناهش را نمی داند

زنی واریس پایش را

        زنی درد نهانش را

                ز مردم می کند مخفی

                        که یک باره نگویندش

                                   چه بد بختی چه بد بختی!

زنی را می شناسم من

        که شعرش بوی غم دارد

                ولی می خندد و گوید

                        که دنیا پیچ و خم دارد

زنی را می شناسم من

        که هر شب کودکانش را

                به شعر و قصه می خواند

                           اگر چه درد جانکاهی

                                    درون سینه اش دارد

زنی می ترسد از رفتن

            که او شمعی ست در خانه

                     اگر بیرون رود از در

                             چه تاریک است این خانه!
زنی شرمنده از کودک
        کنار سفره ی خالی
                که ای طفلم بخواب امشب
                        بخواب آری
                              و من تکرار خواهم کرد
                                            سرود لایی لالایی
زنی را می شناسم من
        که رنگ دامنش زرد است
                شب و روزش شده گریه
                        که او نازای پردرد است!
زنی را می شناسم من
            که نای رفتنش رفته
                    قدم هایش همه خسته
                            دلش در زیر پاهایش
                                        زند فریاد که: بسه


--
اين ايميل را براي دوستان خود هم بفرستيد.
و به آنها بفرماييد، روي خط پايين كليك كنند تا براي آنها هم مطالب خوب و جالب بفرستيم
http://groups.google.com/group/taf_sar/subscribe
اين ايميل بدليل عضويت شما در گروه تفريح و سرگرمي است.
ايميل گروه اين است. taf_sar@googlegroups.com
اگر از دست ما ناراحت هستيد و نمي خواهيد مطالب ما بدست شما برسد پس خط پايين را كليك كنيد.
taf_sar+unsubscribe@googlegroups.com

۱ نظر:

  1. http://www.tebyan.net/index.aspx?pid=30913&articleID=132974
    با سلام
    این شعر متعلق است به فریبا شش بلوکی از کتاب شبانه به نام زنی را
    http://fariba.sheshboluki.com/shabane/zanira.htm
    که اشتباها به سیمین بهبهانی نسبت داده شده است.
    در وبسایت فریبا شش بلوکی لینک مصاحبه با نشریه ستاره دانایی نیز به این موضوع اشاره گردیده.
    لطفا نام شاعر را تصحیح کنید.
    سپاسگزارم

    پاسخحذف