روبرویم باز شده پنجره ای رو
به غبار..و سلولی از سنگ سیاه
برتنم زخم های بیشمار
مونسم میله و سیم خاردار
آرزویم پرواز
غصه ام غربت یار
حسرتم حسرت آزادی است
که همین نزدیکیست
پشت چند تا دیوار
تقدیم به خانم نسرین ستوده و
محمد نوری زاد..م ن
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر