( نـــوای دلـــهــا )
سخن دل را زصاحب دل شنیدن بایدش
اهل دل را بر سخندانان رسیدن بایدش
زاده احساس شور وعشق این طرزبیان
درگلستان ادب نائل به دیدن بایدش
آنکه از گنج سخن بهره به میراث ببرد
شاخه ای گل زوصال عشق چیدن بایدش
خانه دلشدگان مسکن گنج سخن است
شهد گلزار ادب را بس چشیدن بایدش
صبح امید که از پرتو عشق نقش گرفت
سوی این گنج سخن دائم دمیدن بایدش
روح جان کزسخن اهل ادب تلطیف شد
دورمیدان سخن با عشق دویدن بایدش
بهزاد ابراهیمی ( ب .ا. پویا )
درود بر دوستانبه یاد استاد رهی معیری کاروان با صدای استاد محمد رضا شجریانهمه شب نالم چون نی كه غمی دارم
دل و جان بردی اما نشدی يارم
با ما بودی بی ما رفتی
چون بوی گل به كجا رفتی
تنها ماندم تنها رفتی
چون كاروان رود فغانم از زمين بر آسمان رود
دور از يارم خون می بارم فتادم از پا به ناتوانی
اسير عشقم چنان كه دانی
رهائی از غم نمی توانم
تو چاره ای كن كه ميتوانی
گر ز دل برآرم آهی آتش از دلم خيزد
چون ستاره از مژگانم اشك آتشين ريزد
چون كاروان رود فغانم از زمين بر آسمان رود
دور از يارم خون می بارم
نه حريفی تا با او غم دل گويم
نه اميدی در خاطر كه تو را جوبم
ای شادی جان سرو روان كز بر ما رفتی
از محفل ما چون دل ما سوی كجا رفتي؟
تنها ماندم ، تنها رفتی
چو ن بوی گل به كجا رفتی؟
به كجائی غمگسار من فغان زار من بشنو
بازآ از صبا حكايتی ز روزگار من بشنو
بازآ بازآ سوی رهی چون روشنی از ديده ما رفتی
با قافله باد صبا رفتی
تنها ماندم ، تنها ماندم.....
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر