بدیع زاده،موسم گٔل

به یاد جواد بدیع زاده هنرمند با ذوق و پیشکسوت قدیمی‌،ترانه زیبای
موسم گٔل که افسوس میخوره چرا در بهار که همه چیز نو می‌شه،همسرش که پیر
ه جوون نمی‌شه .آرتین

http://www.4shared.com/audio/jeLj2qZa/BadizadehMoseme_gol.html

http://www.mediafire.com/?8l9mhq264wb4qhq

http://radio-golha.mihanblog.com/post/364

عالم جوون شد دیگه،دلها خون نمی‌شه

افسوس که یه چیز میخوام اما اون نمی‌شه

عیال من پیر ه ،ولی‌ جوون نمی‌شه

سید جواد بدیع زاده از هنرمندان بزرگ عرصه موسیقی ایران در سال ۱۲۸۱ شمسی
در تهران به دنیا آمد. پدرش «آقا سید رضا بدیع کاشانی» ملقب به «بدیع
المتکلمین» روحانی مشروطه‌خواه روشن‌اندیشی بود که به سید اناری شهرت
داشت. وی فرزندش را نیز غالباً به مجالس وعظ و روضه‌خوانی خود می برد تا
با شیوه آوازخوانی مذهبی آشنا شود. بدیع المتکلمین با تسلط کافی بر ردیف
موسیقی ایرانی، پسر خود را نیز به فن آواز موذنی و روضه خوانی و تعزیه
آشنا ساخت و او از تجربیات پدر استفاده کرد و به فراگیری گوشه‌ها و
ردیف‌های موسیقی دستگاهی ایران پرداخت. جواد، موسیقی ردیف سنتی و
گوشه‌های بی‌شمار آن را از پدر و نیز از دایی خود «میرزا یحیی سعید
واعظین» که او نیز از واعظان خوش صدای زمان خود بود، فرا گرفت.

او تحصیلات ابتدایی را در مدرسه تدین و دوره متوسطه را در مدرسه آلیانس
فرانسوی‌ها و سپس دارالفنون به پایان رساند و از سال ۱۳۰۴ تا ۱۳۳۱ در
مجلس شورای ملی استخدام شد و به عنوان نماینده خدمت کرد.

استاد بدیع زاده علاوه بر خوانندگی در امر آهنگسازی نیز از بزرگان موسیقی
ما به شمار می‌آید. در سال ۱۳۰۴ که کمپانی انگلیسی صفحه پرکنی «هیز
مسترزویس» به قصد تهیه و ضبط صفحه از نواخته‌ها و خوانده‌های هنرمندان
ایرانی نماینده خود را به ایران اعزام کرد و شعبهٔ خود را در تهران گشود،
بدیع زاده به عنوان نخستین خواننده مرد، با معرفی و توصیه عبدالحسین خان
شهنازی، انتخاب شد و اولین صفحه او با عنوان «جلوه گل» روانه بازار شد که
شامل دو قطعه آواز و سه تصنیف از ساخته‌های خودش بود. از آن پس تا سال
۱۳۱۴ بدیع زاده ۲۴ تصنیف ساخت که همه روی صفحه ضبط شده است. او در
سال‌های بعد در سفرهایی به حلب و بیروت و برلین و شبه قاره هند، بر شمار
ضبط آهنگ‌های خود افزوده است.

از میان آفریده‌های معروف او می‌توان از سرود «ایران، کشور داریوش» و
ترانه‌های جلوه گل، داد دل، دل افسرده، هدیهٔ خاک، گل پرپر و «خزان عشق»
یاد کرد. «خزان عشق» که تا زمان ما جاذبهٔ خود را حفظ کرده در سال ۱۳۱۳
در پیوند با متنی عاشقانه از «رهی معیری» ساخته شده است.

استاد بدیع زاده با افتتاح رادیو به جمع هیات ارکستر آن زمان رادیو پیوست
و در کنار استادانی چون «حسین تهرانی»، «مرتضی نی داوود»، «حبیب سماعی» و
«استاد ابوالحسن صبا» آثار با ارزشی را در حوزهٔ موسیقی ایرانی پدید
آورد. استاد بدیع زاده سال‌ها عضو شعر و موسیقی رادیو تهران بود.

جواد بدیع زاده، سرانجام در دی ماه سال ۱۳۵۸ در سن هفتاد و هشت سالگی، بر
اثر دومین سکته مغزی، در تهران چشم از جهان فرو بست و در بهشت زهرا
(قطعه: 8 ردیف:2 شماره:26) به خاک سپرده شد. از او صفحات و نوارهای
بسیاری بر جای مانده است که همهٔ از درخشان‌ترین آثار موسیقایی است.

-----