در ساعت سکوت مقدس

 

شیشه ی دیدار                                               یک جنگل پرنده                                            در انتهای حنجره ات                                    می خواند                                                           و خواب گندمزار                                              از پلّکان پلک تو                                    جاریست                                                   من در برودت دستانت                                          بیدار می شوم                               اگر خیال تو بنشیند                 بر شیشه ی دیدار                                              در زلال چشمه ی چشمت                                          خیال عشق                                  می جوشد                           چون روح آب                                                    و گیسوان جنگلیت                                         موسیقی تنهایی مرا                            تفسیر می کند                                                    من در صداقت آفتاب                                تردید خواهم کرد                           اگر انفجار مکرّر خود را                 به بامداد زلف تو               نسپارد                                                                 و شب را                                که بر زانوی گیسوان تو خفته است                                                   با رقص حریر شبنم                                                     به میهمانی شقایق                                              نبرد                                  محمد علی - م