رباعيات مناجات از ابوسعيد ابوالخير
| يا رب ز گناه زشت خود منفعلم |
| وز فعل بد و خوى بد خود خجلم . |
| فيضى بدلم ز عالم غيب رسان |
| تا محو شود خيال باطل ز دلم . |
| اى زلف مسلست بلاى دل من |
| اى لعل لبت گره گشاى دل من . |
| من دل بتو داده ام براى دل تو |
| تو دل بكسى مده براى دل من . |
| جانم بلب از لعل خموش تو رسيد |
| از لعل خموش لب نوش تو رسيد. |
| گوش تو شنيده ام كه دردى دارد |
| درد دل من مگر بگوش تو رسيد. |
| افعال بدم ز خلق پنهان مى كن |
| دشوار جهان بر دلم آسان مى كن . |
| امروز خوشم بدار و فردا با من |
| آنچه ز كرم تو مى سزد آن مى كن . |
| يارب بگشا گره ز كار من زار |
| رحمى كه زخلق عاجزم در همه كار. |
| جز درگه تو كى بودم درگاهى ؟ |
| محروم از اين در نكنم يا غفار. |
| گر من گنه جمله جهان كردستم |
| عفو تو اميد است كه گيرد دستم . |
| گفتى كه بروز عجز دستت گيرم |
| عاجزتر از اين مخواه كاكنون هستم . |
| دارم گنهى زقطره باران بيش |
| از شرم گنه فكنده ام سر در پيش . |
| آواز آمد كه غم مخوراى درويش |
| تو در خور كنى و ما در خور خويش . |
| اى جمله بى كسان عالم را كس |
| يك جو كرمت تمام عالم را بس . |
| من كسم و تو بى كسان را يارى |
| يا رب تو بفرياد من بيكس رس . |
رباعيات مناجات از خواجه عبدالله انصارى
| آنكس كه ترا شناخت جان را چه كند |
| فرزند و عيال و خانمان را چه كند. |
| ديوانه كنى هر دو جهانش بخشى |
| ديوانه تو هر دو جهان را چه كند. |
| يارب زتو آنچه من گدامى خواهم |
| افزون زهزار پادشاه مى خواهم |
| هر كس بدر تو حاجتى مى طلبد |
| من خود به جهان از تو ترا مى خواهم |
| اندر ره حق تصرف راز مكن |
| چشم بد خود به عيب كس باز مكن . |
| سر همه بندگان خدا داند و بس |
| در خود نگر و فضولى آغاز مكن |
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر