آتشی ز كاروان جدا مانده
این نشان ز كاوارن به جا مانده
یك جهان، شراره، تنها؛ مانده در میان صحرا
بـه درد خـود سـوزد، بـه سـوز خـود سـازد
سوزد از جفای دوران، فتنه و بلای طوفان
فــنــای او خـــواهـــد، بــه ســوی او تــازد
من هم ای یاران تنها ماندم
آتـشی بـودم بـر جــا مـاندم
با این گرمی جان، در ره مانده حیران
این غم خود، به كجا ببرم
با این جـان لـرزان، با ایـن پای لغزان
ره به كجا، ز بـلا بـرم
می سوزم گر چه بـا بی پروایی
می لرزم بر خود از این تنهایی
من هم ای یاران تنها ماندم
آتـشی بـودم بـر جــا مـاندم
آتـشیـن خـو هـسـتـی سوزم
شـعـلـه جـانـی بـزم افروزم
بــی پــنـاهــی مـحـفــل آرا
بـی نـصـیـبـی تـیـره روزم
من هم ای یاران تنها ماندم
آتـشی بـودم بـر جــا مـاندم
ممنون
پاسخحذفخوب بود